نگارگری ایرانی، که به اشتباه مینیاتور1 نیز خوانده می‌شود.(نگارنده)بحث قدیم درباره نقاشی قدیم ایرانی، غالبا، هنر((مینیاتور)) 2 را به ذهن ها می آورد. در واقع، مشهورترین و ارزنده ترین نمونه های هنر تصویری ایران را می توان بر صفحات نسخه های خطی و مرقعات ملاحظه کرد.

آثار تصویری به جای مانده از ادوار پیش از اسلام تا زمان حمله مغولان، و همچنین آثار دیوارنگاری، پرده نگاری، قلمدان نگاری و غیره در قرون متاخر نیز جلوه هایی دیگر – اما کمتر شناخته شده – از نقاشی ایرانی به شمار می آید. شامل آثاری از دوره‌های مختلف تاریخ اسلامی ایران است که بیشتر به صورت مصورسازی کتب ادبی (ورقه و گلشاه، کلیله و دمنه، سمک عیار، و …)، علمی و فنی (التریاق، الادویه المفرده، الاغانی، و…)، تاریخی (جامع التواریخ، و…)، و همچنین، برخی کتب مذهبی، همچون، خاوران نامه می‌باشد.
نگارگری   یکی از هنرهای تزئینی و کاربردی است که طی آن انواع نقوش ختایی و اسلیمی و همچنین نقوش هندسی، گره سازی، نقوش جانوری و نقش گل و مرغ طراحی و ترکیب و پس از آن رنگ آمیزی و قلم گیری می شود.

نقاشی گل و مرغ  اصطلاحی برای توصیف یک گونه از نقاشی قدیم ایرانی، که داری موضوع گل، برگ، پرندگانی چون بلبل و گاه پروانه بوده است. نقاشان غالبا، در بازنمایی موضوع از طبیعت مایه می گرفتند، و اسلوب پرداز به کار می بردند. نقاشی گل و مرغ، محتملا، در نقاشی چینی ریشه داشته است. محمد زمان، شفیع عباسی و لطفعلی شیرازی نخستین نمونه های این گونه نقاشی را به تصویر درآوردند.
نقاشي سنتي   نقاشی روی چوب، نقاشی روی شیشه، نقاشی دیواری، نقاشی روی سفال و روی چینی. نقاشی بر روی زمینه های مختلف چرم، پشت شیشه، روی شیشه، سفال و چینی را شامل می شود که نقوش آن عبارتند از : نقوش ختایی، روی بند ختایی و اسلیمی در یک فضای مشخص و همچنین نقوش جانوری، منظره، شکارگاه،گل و مرغ و… .