آیین مراسم ذکر خنجر دربین ترکمنان
در میان رقصها و آوازهای تركمنان مشهورترین و ریشه دارترین رقص، رقص ذكر خنجر است. ذكر خنجر، یك نوع نمایش هنرى رایج در بین تركمنهاست و مثل بسیارى از بازیهاى محلى و بومى، ریشه در گذشته دور دارد. این رقص كه بطور دسته جمعی و با لباس سنتی و خنجر بر كمر صورت می گیرد، حالتی ذكر گونه دارد و برداشتی است عارفانه از حالت و جذبه صوفیان. این رقص بصورت دسته جمعی توسط مردان صورت می گیرد.
اریخچه‌ی اجرای مراسم رقص ذكر خنجر
درباره ی ریشه تاریخی این رقص اطلاعات کاملی وجود ندارد، برخی از بزرگان و ریش سفیدان تركمن در توضیحات خود پیرامون رقص خنجر عنوان كرده‌اند كه گویا این رقص با رقص دراویش صوفیان مرتبط بوده و در میان تركمن‌ها نیز مروّج آن فرقه‌ی «نقشبندیه» (1) و یكی از یاران و شاگردان «بهاءالدین معین» معروف به «مشرب دالی» (مشرب دیوانه) بوده است.
پیشینه‌ی اجرای مراسم رقص خنجر آن طور كه بزرگان و ریش سفیدان تركمن صحرا در پاسخ به پرسش‌های نگارنده اذعان داشته‌اند، به حدود سه سده قبل از ظهور اسلام برمی‌گردد. در آن زمان مراسم رقص خنجر به عنوان صرفاً یك آیین نمایشی با مضمونی حماسی اجرا می‌شد. قبایل تركمن به دلیل شرایط زندگی عشایری و ایلاتی كه داشتند همیشه با حیوانات وحشی در مبارزه بودند. لذا قبل از شكار و شروع نبرد با حیوانات وحشی و درنده این مراسم را اجرا می‌كردند تا روحیه گرفته و در مبارزه پیروز شوند. و یا قبل از شكار حیوانات با اجرای این مراسم پیروزی در شكار را تضمین می‌كردند. بنابراین عده اى از كارشناسان و پژوهشگران آداب و رسوم و فرهنگ قوم تركمن، این نمایش هنرى را یك نوع آمادگى كامل براى رزم و مبارزه در گذشته هاى دور مىدانند كه طى آن جنگجویان و مبارزان صحرا، پیش از عزیمت به میدان نبرد، شمشیرها را به دست گرفته و با دور هم جمع شدن و چرخیدن و انجام حركات موزون كه با نعره و فریاد همراه بوده، خود را براى نبرد یا مقابله با دشمنان آماده كنند و بعد از آن روانه میدان نبرد مى شوند. امروزه گرفتن خنجر به دست غزل خوان گروه، یادگار آن دوران باستان است.
با توجه به توضیح بالا كاملاً روشن است كه مضمون اشعار در آن دوران حماسی و در وصف شجاعت‌ها و قهرمانی‌های جنگجویان آن قبیله بوده است. ولی پس از ظهور اسلام این اشعار رنگ مذهبی و دینی به خود گرفت و مضمون آن به ذكر و ستایش خداوند و اولیای خدا تبدیل گشت. به طوری كه خواندن غزل‌های عارفانه در این مراسم كه گاهی سروده‌ی شخص باغشی‌ها بود متداول گشت. از آن جا كه آیین نمایشی رقص خنجر گاهی اوقات با هدف شفابخشی (2) به بیماران روحی و روانی انجام می‌شد. پرخوان در ذكر خود فرد بیمار را دعا می‌نمود و از خداوند سلامت او را طلب می‌كرد. در دوران باستان بیماری‌های روانی را با نی و ساز درمان می‌كردند و بر بالین بیمار چنگ و تار می‌نواختند.
